De eerste ontmoeting

"Nou, de Vriend had niet gelogen toen ie zei dat ie twee knappe poesjes had! Vandaag hebben we ze ontmoet: Saar en Doortje. Twee prachtige Britse kortharen. We moeten nog erg aan elkaar wennen, maar de eerste ontmoeting was erg geslaagd. Beetje blazen (Saar en Door), één dikke staart (Danny), achteruit sluipen (Saar en ik) en één laag-bij-grond-op-mijn-hoede-houding (Doortje). We hebben zelfs al in één kamer gespeeld en met baasje L. geknuffeld. Het is wel nog allemaal erg spannend. We durven nog niet aan elkaar te snuffelen of anderszins in elkaars 'comfort zone' te komen. Danny en ik zitten vooral op, onder en naast de keukentafel. Saar en Doortje zitten lekker zacht op de bank. Komende dagen gaan we gewoon op een rustig tempo nader kennismaken met elkaar!"

Verhuizing

"Poeh! Weet u nog dat ik liep te klagen vorige week over het van en naar de dierenarts gaan? Nou, doe mij in het vervolg maar een tripje naar de dierenarts-om-de-hoek. Vandaag zijn we verhuisd, helemaal naar Den Haag. Vlakbij het strand. Je ruikt hier gewoon de frisse zeelucht. En dat is geen pretje (die zeelucht wel, maar die verhuizing dus niet)!

Opeens delen we een huis met twee andere katten. Ik had baasje L. en de Vriend er natuurlijk al eens over gehoord en ik heb wel eens aan kleedjes van 'de dames' gesnuffeld en ik heb ook kiekjes gezien. Maar om nu in hun territorium rond te lopen is andere koek.
Om de beurt mogen Dan & ik en Saartje & Door door het huis lopen. Nu zijn Saar en Door aan de beurt en zitten Danny en ik op het sportkamertje van de Vriend. Doortje staat een beetje tegen de andere kant van de deur te grommen. Baasje L. waarschuwde ons al dat we pas over een paar dagen een eerste ontmoeting hebben. Ondertussen zit ik me hier te vervelen..."

Een tekenbeet

Twee dagen geleden kwam ik thuis van de jacht. Baasje L. was me lekker aan het kriebelen en opeens 'AU!' voelde ze wat achter m'n oor. Mooi niet dat ze daar verder mocht aaien! Het baasje schonk er verder geen aandacht aan, want ik heb wel vaker wondjes. Dat hoort bij een jonge, stoere kater.
Maar gisteravond aaide ze me weer en ontdekte ze de teek. Grmbl. Ze probeerde 'm met een tekentang te verwijderen, maar dat deed zo'n zeer dat ik wegrende en me verstopte. Geen polonaise aan m'n lijf! Vanochtend deed het baasje een tweede heldhaftige poging. Ik snap heus wel dat een teek geen pretje is en ik was 'm ook liever kwijt dan rijk, maar dat plekje was nogal gevoelig en dus ontworstelde ik me aan de houdgreep en verstopte me onder het bed. Naar buiten mocht natuurlijk niet...

De Vriend werd gebeld. Die heeft wel vaker gedeald met teken op huisdieren. Een half uurtje later was ie er. "Duw 'm omlaag. Druk 'm op de grond!" zei ie tegen m'n baas (en dat ging dus over MIJ!). Baasje L. deed wat haar werd opgedragen en de Vriend haalde de teek er zo uit. Op de foto ziet u 'm. Wat een rotbeestje hè?
"En nu geen muizen gaan vangen in het hoge gras!" riepen ze me nog na toen ik eindelijk naar buiten mocht. Whaha. Dat zullen we nog wel eens zien!

Dierenarts #2

"Och, het was weer zover. Ik moest wéér naar de dierenarts. M'n buik is alweer kaal. De prednison-prik was overduidelijk uitgewerkt. Ik kan het echt niet helpen... ik heb de godganse dag zo'n jeuk. Ik móet gewoon krabbelen en likken. Ook m'n oortjes zijn kalig.

Het is vreselijk om naar de dierenarts te gaan. Telkens weer. In dat reismandje. In de auto.

En het ergste is... we weten niet hoe ik aan die jeuk kom. We zijn het er wel over eens dat prednison niet de oplossing is. Daar ben ik nog veel te jong(!) en levendig voor. Ik moet nog heel wat jaartjes mee; al is het maar om Danny straks een beetje te steunen in dat vrouwenhuishouden van de Vriend, met z'n Britse kortharen. Enfin. Ik heb andere medicatie nodig. Vandaag kreeg ik nog één keer een prednison-prikje tegen de jeuk. Baasje L. heeft huiswerk meegekregen van de vriendelijke dierenarts en haar assistent. De komende weken gaat ze zich verdiepen in de verschillende mogelijkheden. Mijn nekharen gaan al overeind staan bij de woorden 'tabletjes', 'pilletjes', 'de rest van z'n leven', 'flesjes' en 'prikjes'. Brrrrrr. Ik hou u op de hoogte.

Ondertussen was er ook een lichtpuntje. Lichtstraal wel te verstaan! De dierenarts vond dat ik teveel (ha!) ben afgevallen. Ik moet dus méér eten. Niks geen streng dieet meer, baasje L.! Gewoon lekker twee keer daags een vol bakje! Hypoallergeen. Dat dan weer wel. Mmmmmm...."

Pat & Dan

Heel soms liggen we gewoon gebroederlijk naast elkaar. 

Sneeuwpret

Woehoe! Ik mocht vanochtend even naar buiten! Even een frisse neus halen! Brrr...
Danny mocht gisteren al even aan de sneeuw snuffelen, maar besloot om lekker binnen te blijven. Vandaag ging ie wel op pad, de kanjer. Ik mocht dus ook even naar buiten. Maar toen de Vriend met de brokjes rammelde, ging ik toch maar weer naar binnen. Veel te koud die sneeuw. Maar het ziet er wel prachtig uit...

Indringer

De afgelopen weken heb ik veel binnen gezeten (en gelegen). Als het aan Baasje L. gelegen had, had ik gewoon bij vrieskou naar buiten gemoeten. De Vriend zei echter dat vriezen en kleine katten niet zo goed samen gaan. Goddank luistert Baasje L. wel eens naar de Vriend en dus mocht ik afgelopen week bij -4 lekker bij de verwarming blijven liggen.

Gisteren was de vorst voorbij en kon ik lekker weer naar buiten. Het gebruikelijke werk, u kent het wel: vogels spotten, muizen verorberen, poepen in de tuin van de buren, spelen met blaadjes en takken, honden gadeslaan en territorium uitbreiden. Toen ik bij dat laatste punt was aanbeland, bleek een indringer zich in mijn, normaal zo rustige, gebied te bevinden. Dat liep uit op ruzie, dat snapt u wel. Helaas was Patrick er niet om me te helpen, dus ik liep wat kleine beschadigingen op.

Bij thuiskomst schrok de Vriend nogal. Baasje L. niet, die is inmiddels wel wat gewend. Het valt ook best mee. Na een wasbeurt is er bijna niks meer van te zien; een minuscuul schrammetje op m'n neus en wat korsten in m'n oor. Komt goed. Gewoon weer wat vaker naar buiten.

Kat en muis

Poeseren

Dierenarts

"Het is weer achter de rug, gelukkig! Gisteren mocht ik niet naar buiten, want ik moest 's middags samen met Patrick voor de jaarlijkse controle naar de dierenarts. Tjonge, jonge, eerst dat mandje in, daarna in de auto, toen in de wachtkamer en vervolgens waren we aan de beurt. Ik mocht eerst (zeker omdat ik me de vorige keer zo misdragen had...). Dit keer lukte het me maar één keer om te ontsnappen en die slimme dierenarts had de deur dicht gemaakt. Grmbl. Daarna heb ik me maar overgegeven en laten onderzoeken. Alles goed, behalve m'n gewicht. Ik eet teveel muizen en vogels buiten... Halve kilo aangekomen. Nu moet ik op dieet. Maar verder ben ik tip top in orde.

Patrick daarentegen mag binnenkort weer terug, whaha. Die heeft z'n hele buik kaal gelikt. Dus die kreeg eerst een prednison-kuurtje en krijgt pas over een paar weken z'n vaccinaties. Ach, arme Pat. Maar hij is er wel meteen van opgeknapt; ligt niet meer de godganse dag z'n buik en poten te likken. Hij oogt ook wat vrolijker. Naja, zo'n dierenarts zal er wel verstand van hebben. Ík ben er gelukkig voorlopig weer vanaf!"

Binnen

Ik zit nog altijd binnen. Dat is soms best vervelend, want Danny gaat elke ochtend de wijde wereld in, terwijl ik me moet amuseren met verstopte brokjes en saaie speeltjes. Nu snap ik het best wel... Ik ben gewoon snel afgeleid. En dromerig. Volgens baasje L. zou ik het label ADD krijgen mocht ik een mens geweest zijn. Gisteren vergeleek baasje L. me nog met Dory (van Finding Nemo, die animatiefilm met heerlijke visjes). Zucht. Had ik maar niet moeten verdwalen... maar een beetje meer avontuur in 2017 wens ik mezelf wel toe... 

Merry Christmas

Mmmmmm... dat smaakt naar meer...

Kerstbal

"Hee Patrick, heb jij een leuke dag gehad... BINNEN? Hahaha..."

"Ja hoor, Danny..."

"Heb je nog iets spannends gedaan, dan? Net als ik uren geslenterd, muizen gevangen, onder struiken door geslopen...?" *besmuikt lachje*

"Je zult versteld staan, Danny! Kom maar mee..."

...

"WAUW! Pat! Hoe heb je dát gedaan? Ik dacht dat ons baasje alleen plástic ballen in de boom had gehangen?!?!"

"ONDERIN de boom hangen plastic ballen, inderdaad. Maar iets verderop hangen de echte. Haha! Is dat spannend of niet?"

"Nou en of! Ik ben onder de indruk! Zullen we vanavond nog wat meer ballen eruit meppen? Ik ben dól op deze tijd van het jaar!"

Muizen

Baasje L. had vandaag een muizendag. Er liep een muis in haar klaslokaal vanochtend. Eén van de kinderen opperde om Patrick en mij erbij te halen. Ons baasje vond dat geen goed idee. "Dan moeten Danny en Patrick in een reismandje en dat vinden ze niet leuk." Daar had ze natuurlijk een punt, maar voor een levende muis was ik anders graag dat mandje ingekropen.

Gelukkig hoorde mijn broer Pat vanavond ook iets piepen in de keuken. Toen ik eens even ging kijken, zag ik 'm zitten. Een piepklein muisje. Zo klein en teer dat ie niet zo goed tegen mijn vlijmscherpe nageltjes kon en al snel doodstil op de grond lag. Ik probeerde er nog wat leven in te masseren en te duwen, maar het mocht niet meer baten. Ik heb 'm toen maar opgegeten... Een lekker toetje na een bak met brokjes...!

Ontsnappingspoging

Pfffff, ik zit al ruim een week binnen; huisarrest. Danny mag wel gewoon naar buiten. "Ja lieve Patrick, Danny raakt de weg niet kwijt. Jij blijft gezellig binnen." Nou, gezellig! Dat hele 'gezellige binnen zitten' is niet bepaald avontuurlijk.

Toen Danny vanmiddag thuiskwam en wat aarzelend naar binnen kwam, deed ik daarom een ontsnappingspoging. Helaas was het baasje te snel en trok ze me net op tijd terug naar binnen. Maar toen Tante M. wegging en Danny opnieuw wat aarzelde om naar binnen te komen, greep ik mijn kans. Ik zette een sprintje in en rende ZOEF langs het baasje naar buiten! Hahaaaaah, baas L, Danny en Tante M. hadden het nakijken.... Ik ging het avontuur weer tegemoet! Jippie!

Tot.... baasje L. haar grote troef inzette... ze rammelde met mijn brokjes!!! En dat geluid is onweerstaanbaar. Dus toen ik onderaan de trap stond (met de wind in m'n kattenharen en de geur van avontuur in mijn neus) en dat rammelende brokjesgeluid hoorde... móest ik wel terug... En u raadt het al... toen de brokjes op waren, was de deur alweer dicht.

Ik ga vanavond maar eens broeden op een nieuw ontsnappingsplan.

Avontuur

Precies een jaar geleden werd Danny vermist. Lag ie twee dagen lang bij de buren onder het bed, haha, de held. Tja... en daarna volgde een, op de verhuizing na, rustig jaar. Bij het nieuwe huis kregen we een groot territorium, er waren weinig andere katten in de buurt om mee te wedijveren en op de vangst van een enkele vogel of muis na viel er weinig te beleven. Dat heeft u vast ook aan de blogfrequentie gemerkt... Er was gewoon weinig spannends om over te schrijven. Het werd dus de hoogste tijd voor een beetje avontuur.

Toen de buurman maandagavond de poort open liet staan, besloot ik het avontuur tegemoet te gaan. Dit keer sloeg ik niet linksaf ons gebied in, maar probeerde ik de rechterkant. Stond ik opeens in de winkelstraat. Woeh! M’n neus achterna; vis bij de Italiaan, vlees bij Manhattan en hee, was dat weer zo’n lekkere vleermuis? Voor ik er erg in had kwam de nacht ten einde en kwam het mensenleven weer op gang. Op weg terug naar huis werd ik bijna omver gefietst, gescooterd, gebrommerd, gelopen en gereden. Brrrrr. Ik kreeg er de kriebels van. Ik wachtte dus even voordat ik verder naar huis zou lopen.

’s Avonds, toen het eindelijk weer wat rustiger werd op straat, kon ik mijn huis niet meer vinden. Ik ben nooit zo goed geweest met richtingen; ik blijf niet voor niks altijd dicht bij huis. Ik wist niet meer of ik nu links of rechtsaf moest slaan. Ik begon een beetje te paniekeren. Het werd ook zo koud. En ik had zo’n trek.

Ik was terecht gekomen op een pleintje met allemaal seniorenflats. Een ideale plek voor een verdwaalde huiskat als ik. Overdag stonden er genoeg deuren en ramen open om wat eten te pikken of een dutje op een bank te doen. ’s Avonds zocht ik mijn toevlucht in de Franse kerk. Ja... en thuis leek verder weg dan ooit. Ik wist gewoon niet meer zo goed hoe ik er moest komen.

Vijf lange dagen later hoorde ik ’s avonds laat mijn baasje en haar lief aan komen lopen! Met MIJN BROKKEN! Wow, onweerstaanbaar. Wat was het fijn om ze te zien! Er stond ook een mevrouw bij, die blij omhelst werd door mijn baas. Vandaag hoorde ik dat zij mij al dagen gade geslagen had vanaf haar balkonnetje. Gelukkig maar, anders had ik nu nog steeds in de kou rond gelopen!

Wat had ik een dorst en honger. En wat was ik moe van dit avontuur! Want het valt niet mee, zelfs niet op een fijn plein, om als zwerfkat door het leven te gaan. Altijd oppassen voor honden, andere katten, mensen en het verkeer. Constant opletten of je niet betrapt wordt bij het stelen (want dat is het natuurlijk) van eten. Geen lekker mandje, dekentje of bed. Geen kattenbak. Geen aai, knuffel of kroel, Nee, blij om weer thuis te zijn.

Vandaag heb ik lekker gegeten, gedronken, geplast en gepoept op de kattenbak (zálig, stukken beter dan in de struiken) en in het zonnetje gelegen. Ook heb ik me vrijwillig laten onderzoeken door het baasje en de Vriend, zodat zij nooit meer zullen zeggen dat ik ‘sullig’ ben, want met een wond aan mijn neus, lip en poot hoor ik er voortaan helemaal bij! Ha!

Cadeautje #4

Aaaaaah, die Patrick! Hij kwam vanochtend aanzetten met een verlaat verjaardagscadeautje voor mij. En wát voor cadeau! Een heuse muis met vleugels! Uit de lucht gemept! Speciaal voor mij! Helemaal TOP! Wat een broer! Wat een vriend! Baasje L. was er minder blij mee... dat snap ik nou niet... een vliegende muis... wie wil dat nu niet?! Dankjewel, Pat!

Ja-ja-jarig

Ooooh, wat voel ik me jarig vandaag! Ik kreeg een extra kroel vandaag en Patrick deelde (niet geheel vrijwilliger, he!) zijn ontbijtje met mij! Vanmiddag werden Pat en ik getrakteerd op wat lekkere snoepjes en vanavond mocht IK het blikje tonijn uitlikken. Mmmmmmm..... Was ik maar elke dag jarig!

In het wild

Vandaag kwamen zowel Danny als ik het baasje in het wild tegen. Dat is zo'n raar gezicht! Blijkt ze haar territorium in korte tijd enorm te hebben uitgebreid!

Danny was vanmiddag lekker op pad, toen hij opeens baasje L. hoorde. Ze kwam zowaar zijn richting op. Bleek ze op weg te zijn naar de auto, geparkeerd aan de Vliet, waar Danny altijd zijn muizen vangt! Samen liepen ze toen, via allerlei spannende steegjes terug naar huis. Soms het baasje voorop, soms Danny. Leuk om elkaar op zo'n onverwachte plek tegen te komen.

En toen ik later op de middag even de daken aan het verkennen was (je weet immers nooit of er misschien nog ergens een sappige duif opgegeten wil worden....) zag ik L. door de winkelstraat lopen. Toen ik haar riep, keek ze omhoog! (Heb nog even gepoeseerd!) Ik heb toen het duivenplan laten varen en ben naar huis gesneld om het baasje te begroeten!

Warm

Warm? Het is NÓÓIT te warm voor een lekker dekentje!