Het is vreselijk om naar de dierenarts te gaan. Telkens weer. In dat reismandje. In de auto.
En het ergste is... we weten niet hoe ik aan die jeuk kom. We zijn het er wel over eens dat prednison niet de oplossing is. Daar ben ik nog veel te jong(!) en levendig voor. Ik moet nog heel wat jaartjes mee; al is het maar om Danny straks een beetje te steunen in dat vrouwenhuishouden van de Vriend, met z'n Britse kortharen. Enfin. Ik heb andere medicatie nodig. Vandaag kreeg ik nog één keer een prednison-prikje tegen de jeuk. Baasje L. heeft huiswerk meegekregen van de vriendelijke dierenarts en haar assistent. De komende weken gaat ze zich verdiepen in de verschillende mogelijkheden. Mijn nekharen gaan al overeind staan bij de woorden 'tabletjes', 'pilletjes', 'de rest van z'n leven', 'flesjes' en 'prikjes'. Brrrrrr. Ik hou u op de hoogte.
Ondertussen was er ook een lichtpuntje. Lichtstraal wel te verstaan! De dierenarts vond dat ik teveel (ha!) ben afgevallen. Ik moet dus méér eten. Niks geen streng dieet meer, baasje L.! Gewoon lekker twee keer daags een vol bakje! Hypoallergeen. Dat dan weer wel. Mmmmmm...."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten