Een tekenbeet

Twee dagen geleden kwam ik thuis van de jacht. Baasje L. was me lekker aan het kriebelen en opeens 'AU!' voelde ze wat achter m'n oor. Mooi niet dat ze daar verder mocht aaien! Het baasje schonk er verder geen aandacht aan, want ik heb wel vaker wondjes. Dat hoort bij een jonge, stoere kater.
Maar gisteravond aaide ze me weer en ontdekte ze de teek. Grmbl. Ze probeerde 'm met een tekentang te verwijderen, maar dat deed zo'n zeer dat ik wegrende en me verstopte. Geen polonaise aan m'n lijf! Vanochtend deed het baasje een tweede heldhaftige poging. Ik snap heus wel dat een teek geen pretje is en ik was 'm ook liever kwijt dan rijk, maar dat plekje was nogal gevoelig en dus ontworstelde ik me aan de houdgreep en verstopte me onder het bed. Naar buiten mocht natuurlijk niet...

De Vriend werd gebeld. Die heeft wel vaker gedeald met teken op huisdieren. Een half uurtje later was ie er. "Duw 'm omlaag. Druk 'm op de grond!" zei ie tegen m'n baas (en dat ging dus over MIJ!). Baasje L. deed wat haar werd opgedragen en de Vriend haalde de teek er zo uit. Op de foto ziet u 'm. Wat een rotbeestje hè?
"En nu geen muizen gaan vangen in het hoge gras!" riepen ze me nog na toen ik eindelijk naar buiten mocht. Whaha. Dat zullen we nog wel eens zien!