Merry Christmas

Mmmmmm... dat smaakt naar meer...

Kerstbal

"Hee Patrick, heb jij een leuke dag gehad... BINNEN? Hahaha..."

"Ja hoor, Danny..."

"Heb je nog iets spannends gedaan, dan? Net als ik uren geslenterd, muizen gevangen, onder struiken door geslopen...?" *besmuikt lachje*

"Je zult versteld staan, Danny! Kom maar mee..."

...

"WAUW! Pat! Hoe heb je dát gedaan? Ik dacht dat ons baasje alleen plástic ballen in de boom had gehangen?!?!"

"ONDERIN de boom hangen plastic ballen, inderdaad. Maar iets verderop hangen de echte. Haha! Is dat spannend of niet?"

"Nou en of! Ik ben onder de indruk! Zullen we vanavond nog wat meer ballen eruit meppen? Ik ben dól op deze tijd van het jaar!"

Muizen

Baasje L. had vandaag een muizendag. Er liep een muis in haar klaslokaal vanochtend. Eén van de kinderen opperde om Patrick en mij erbij te halen. Ons baasje vond dat geen goed idee. "Dan moeten Danny en Patrick in een reismandje en dat vinden ze niet leuk." Daar had ze natuurlijk een punt, maar voor een levende muis was ik anders graag dat mandje ingekropen.

Gelukkig hoorde mijn broer Pat vanavond ook iets piepen in de keuken. Toen ik eens even ging kijken, zag ik 'm zitten. Een piepklein muisje. Zo klein en teer dat ie niet zo goed tegen mijn vlijmscherpe nageltjes kon en al snel doodstil op de grond lag. Ik probeerde er nog wat leven in te masseren en te duwen, maar het mocht niet meer baten. Ik heb 'm toen maar opgegeten... Een lekker toetje na een bak met brokjes...!

Ontsnappingspoging

Pfffff, ik zit al ruim een week binnen; huisarrest. Danny mag wel gewoon naar buiten. "Ja lieve Patrick, Danny raakt de weg niet kwijt. Jij blijft gezellig binnen." Nou, gezellig! Dat hele 'gezellige binnen zitten' is niet bepaald avontuurlijk.

Toen Danny vanmiddag thuiskwam en wat aarzelend naar binnen kwam, deed ik daarom een ontsnappingspoging. Helaas was het baasje te snel en trok ze me net op tijd terug naar binnen. Maar toen Tante M. wegging en Danny opnieuw wat aarzelde om naar binnen te komen, greep ik mijn kans. Ik zette een sprintje in en rende ZOEF langs het baasje naar buiten! Hahaaaaah, baas L, Danny en Tante M. hadden het nakijken.... Ik ging het avontuur weer tegemoet! Jippie!

Tot.... baasje L. haar grote troef inzette... ze rammelde met mijn brokjes!!! En dat geluid is onweerstaanbaar. Dus toen ik onderaan de trap stond (met de wind in m'n kattenharen en de geur van avontuur in mijn neus) en dat rammelende brokjesgeluid hoorde... móest ik wel terug... En u raadt het al... toen de brokjes op waren, was de deur alweer dicht.

Ik ga vanavond maar eens broeden op een nieuw ontsnappingsplan.

Avontuur

Precies een jaar geleden werd Danny vermist. Lag ie twee dagen lang bij de buren onder het bed, haha, de held. Tja... en daarna volgde een, op de verhuizing na, rustig jaar. Bij het nieuwe huis kregen we een groot territorium, er waren weinig andere katten in de buurt om mee te wedijveren en op de vangst van een enkele vogel of muis na viel er weinig te beleven. Dat heeft u vast ook aan de blogfrequentie gemerkt... Er was gewoon weinig spannends om over te schrijven. Het werd dus de hoogste tijd voor een beetje avontuur.

Toen de buurman maandagavond de poort open liet staan, besloot ik het avontuur tegemoet te gaan. Dit keer sloeg ik niet linksaf ons gebied in, maar probeerde ik de rechterkant. Stond ik opeens in de winkelstraat. Woeh! M’n neus achterna; vis bij de Italiaan, vlees bij Manhattan en hee, was dat weer zo’n lekkere vleermuis? Voor ik er erg in had kwam de nacht ten einde en kwam het mensenleven weer op gang. Op weg terug naar huis werd ik bijna omver gefietst, gescooterd, gebrommerd, gelopen en gereden. Brrrrr. Ik kreeg er de kriebels van. Ik wachtte dus even voordat ik verder naar huis zou lopen.

’s Avonds, toen het eindelijk weer wat rustiger werd op straat, kon ik mijn huis niet meer vinden. Ik ben nooit zo goed geweest met richtingen; ik blijf niet voor niks altijd dicht bij huis. Ik wist niet meer of ik nu links of rechtsaf moest slaan. Ik begon een beetje te paniekeren. Het werd ook zo koud. En ik had zo’n trek.

Ik was terecht gekomen op een pleintje met allemaal seniorenflats. Een ideale plek voor een verdwaalde huiskat als ik. Overdag stonden er genoeg deuren en ramen open om wat eten te pikken of een dutje op een bank te doen. ’s Avonds zocht ik mijn toevlucht in de Franse kerk. Ja... en thuis leek verder weg dan ooit. Ik wist gewoon niet meer zo goed hoe ik er moest komen.

Vijf lange dagen later hoorde ik ’s avonds laat mijn baasje en haar lief aan komen lopen! Met MIJN BROKKEN! Wow, onweerstaanbaar. Wat was het fijn om ze te zien! Er stond ook een mevrouw bij, die blij omhelst werd door mijn baas. Vandaag hoorde ik dat zij mij al dagen gade geslagen had vanaf haar balkonnetje. Gelukkig maar, anders had ik nu nog steeds in de kou rond gelopen!

Wat had ik een dorst en honger. En wat was ik moe van dit avontuur! Want het valt niet mee, zelfs niet op een fijn plein, om als zwerfkat door het leven te gaan. Altijd oppassen voor honden, andere katten, mensen en het verkeer. Constant opletten of je niet betrapt wordt bij het stelen (want dat is het natuurlijk) van eten. Geen lekker mandje, dekentje of bed. Geen kattenbak. Geen aai, knuffel of kroel, Nee, blij om weer thuis te zijn.

Vandaag heb ik lekker gegeten, gedronken, geplast en gepoept op de kattenbak (zálig, stukken beter dan in de struiken) en in het zonnetje gelegen. Ook heb ik me vrijwillig laten onderzoeken door het baasje en de Vriend, zodat zij nooit meer zullen zeggen dat ik ‘sullig’ ben, want met een wond aan mijn neus, lip en poot hoor ik er voortaan helemaal bij! Ha!

Cadeautje #4

Aaaaaah, die Patrick! Hij kwam vanochtend aanzetten met een verlaat verjaardagscadeautje voor mij. En wát voor cadeau! Een heuse muis met vleugels! Uit de lucht gemept! Speciaal voor mij! Helemaal TOP! Wat een broer! Wat een vriend! Baasje L. was er minder blij mee... dat snap ik nou niet... een vliegende muis... wie wil dat nu niet?! Dankjewel, Pat!

Ja-ja-jarig

Ooooh, wat voel ik me jarig vandaag! Ik kreeg een extra kroel vandaag en Patrick deelde (niet geheel vrijwilliger, he!) zijn ontbijtje met mij! Vanmiddag werden Pat en ik getrakteerd op wat lekkere snoepjes en vanavond mocht IK het blikje tonijn uitlikken. Mmmmmmm..... Was ik maar elke dag jarig!

In het wild

Vandaag kwamen zowel Danny als ik het baasje in het wild tegen. Dat is zo'n raar gezicht! Blijkt ze haar territorium in korte tijd enorm te hebben uitgebreid!

Danny was vanmiddag lekker op pad, toen hij opeens baasje L. hoorde. Ze kwam zowaar zijn richting op. Bleek ze op weg te zijn naar de auto, geparkeerd aan de Vliet, waar Danny altijd zijn muizen vangt! Samen liepen ze toen, via allerlei spannende steegjes terug naar huis. Soms het baasje voorop, soms Danny. Leuk om elkaar op zo'n onverwachte plek tegen te komen.

En toen ik later op de middag even de daken aan het verkennen was (je weet immers nooit of er misschien nog ergens een sappige duif opgegeten wil worden....) zag ik L. door de winkelstraat lopen. Toen ik haar riep, keek ze omhoog! (Heb nog even gepoeseerd!) Ik heb toen het duivenplan laten varen en ben naar huis gesneld om het baasje te begroeten!

Warm

Warm? Het is NÓÓIT te warm voor een lekker dekentje! 

Cadeautje #3

Hahaha, ik moet nog lachen!! Hoe het baasje daar stond met 'r bezem! Woehahaha! Lachen hè, Patrick? Jammer dat ze het daarna verpest heeft...

Gisteravond kwam ik een levende muis tegen. Ik besloot 'm mee naar huis te nemen, want hee, dooie beesten doen het kennelijk niet zo goed bij de baas! Úren plezier hebben we vervolgens gehad met het beestje. Patrick en ik erachteraan rennen. Het baasje ondertussen op d'r sokjes panisch deuren sluiten en meubels schuiven in de hoop dat we de muis meteen zouden doden. Ze snapt niet dat het leuke aan een levende muis juist is dat ie lééft, dat ie rént en dat ie píept! Ze zette zelfs de deur open, zodat de muis zelf naar buiten kon vluchten, haha. Dat liet ik natuurlijk niet gebeuren!

Maar het baasje heeft de mooie avond verpest. Volgens haar verloren we op een gegeven moment de interesse en ze was bang dat we d'r achter zouden laten met een levende muis in huis. Ze zag beelden voor zich van muizenkeutels, aangevreten voedsel en muizenfamilies achter kasten. Tjongejonge, dat is natuurlijk de grootste onzin...

De muis had zich verstopt net naast de geluidsbox. Pat en ik konden er niet bij. Het baasje hoorde de muis als ze de box bewoog, maar zag 'm niet. Ze tilde de loodzware basbox op, zag de muis nog steeds niet (maar hij zat er wel degelijk!!), zette de box weer neer en amputeerde zo een poot van het arme dier. Dat zouden Patrick en ik nóóit zo gedaan hebben. Het leek wel een slagveld; gepiep, geamputeerde ledematen en even later een dooie muis. Tja.... dán verliezen we de interesse. We hebben haar trouwens lekker zelf de troep op laten ruimen...

Cadeautje #2

Weet u nog? Dat het baasje zo koeltjes reageerde op het dode babyvogeltje? We probeerden een muisje, want daar zijn we ook dól op! Maar ook hierop kregen we een ietwat lauwe reactie. En we hadden nog wel zó ons best gedaan... *zucht*

Lekker lui

Ik ben lekker lui vandaag,

Ik heb een slome bui vandaag.

Denk maar niet dat ik iets doe,

Ik ben liever lui dan moe.
(Nannie Kuiper)

Vandaag is het zo'n dag. Door de zomerse temperaturen van afgelopen dagen hebben Danny en ik hele dagen en nachten buiten doorgehaald ("Dat is niet waar," zegt Danny. Nee oké, ik lag meestal om 23.00 uur op de bank te slapen.). Vandaag staat de deur ook open, maar ik heb een slome bui. Het baasje had nog allemaal wilde plannen (opruimen, poetsen, stofzuigen) maar daar hebben we een stokje voor gestoken. Toen ze naast me op de bank kwam zitten ("Even lekker kroelen.") kroop Dan snel bij d'r op schoot. Onweerstaanbaar. Zo hebben we de ochtend doorgebracht, met z'n drieën op de bank. Lezend en mijmerend. Lekker lui!

Moe

*GAAAAAAAAAP*

Gisteren ben ik de héle dag buiten geweest. Zoveel zon, zoveel warmte, zoveel insecten, zoveel vogels, zó leuk!

Patrick zat gisteravond laat lekker te kroelen met het baasje op de bank, maar daar had ik nog helemaal geen tijd voor. Ik had niet eens tijd om te eten en te drinken! Ik had ook nog geen tijd om naar bed te gaan toen het baasje de deur sloot. Gelukkig maakte baasje L. om 01.00 uur de deur voor me open en kreeg ik alsnog een lekker bakje brokjes.

Nu lig ik nog altijd te slapen. Van dat buiten spelen word je moe, joh! Het baasje heeft al een aantal pogingen gedaan om me te wekken, maar ik draai me gewoon nog lekker een keertje om. Welterusten.

*geeeeuw*

Naar de dierenarts

Onze vriend Joepie moest vanavond naar de dierenarts. Omdat wij niet tevreden zijn over die van ons (Danny is laatst geweest en nog steeds niet van de schrik bekomen) hadden wij Baasje L. gevraagd of zij met hem mee wilde gaan. Dan kon ze even kijken of het iets voor ons is... Zodoende moesten wij vanavond lang op ons eten wachten, maar dat valt onder de categorie 'klein leed'; niks vergeleken met wat Joep heeft moeten doorstaan.

Joepie moet elke zes á zeven weken met z'n baasjes naar Scheveningen. Scheveningen! Omdat Baas R. daar z'n jeugd gespendeerd heeft...! Enfin, Joep krijgt telkens z'n nagels geknipt (wij snappen niet dat ie dat toelaat! Elke kat heeft toch 18 scherpe kromme nagels nodig?!) en nieuw voer.
We hebben ons laten vertellen dat hij zich kranig heeft gehouden. De dierenarts was in 'n mum van tijd met 'm klaar. Hij heeft geen kick gegeven. Chapeau voor Joepie!

Baasje L. was zeer te spreken over de dierenkliniek. Maar ik ben er nog niet over uit. Ik hoorde dat deze dierenarts ook zeurt over gewicht, aangekomen, minder voer en meer bewegen. Pfffff... Ik ga er nog eens goed over nadenken...

Op jacht

Wat een heerlijkheid, die zon! Weer eens wat anders dan wind, regen en hagel. De insecten lieten zich eindelijk ook weer zien!

Vanmiddag heb ik een paar uur besteed aan het jagen op bijen. Dat is een serieuze aangelegenheid. Eerst moet de prooi gelokaliseerd worden, dan beslopen en uiteindelijk moet ie precies tussen m'n twee voorpoten terecht komen, waarna ik 'm kan opeten. Patrick lijkt een beetje een luiwammes, maar hij is wel tien keer beter dan ik in het vangen van vliegende beestjes. Toch is het me vanmiddag gelukt om drie bijtjes te verorberen. Na al die inspanning denk ik dat ik lekker zal slapen vannacht!

Taart

Nee hoor, niks aan de hand.... ik zit niet te loeren naar de taart, heus niet...

De afwas

Weet u waar het baasje een hekel aan heeft? Aan afwassen. Dus toen ik vanavond een vies koekenpannetje op het fornuis zag staan, besloot ik haar een handje te helpen. Terwijl zij lekker zat te eten en Patrick al bezig was aan z'n after-dinner-wasbeurt, likte ik de koekenpan met rundvleesvet alvast schoon. Nu kan het pannetje zó *hup* weer de kast in. Ik blij, baasje blij. Een win-win-situatie als u het mij vraagt!

Cadeautje

Let life surprise you

"Iew! Hebben jullie dat gedaan?!" riep het baasje ontdaan. Normaal gesproken wordt ze altijd blij van verrassingen. Maar toen ze vanmiddag de deur naar buiten opende en een klein, kaal, schattig, half, roze, dood vogeltje zag liggen, reageerde ze ietwat koeltjes. Kennelijk kan ze vogeltjes niet zo waarderen. Patrick en ik zijn daarentegen dól op vogels; levende én dooie.
Of wij het gedaan hebben, laten we graag in het midden...

Naar buiten

Op 20 maart mochten we voor het eerst naar buiten... dat was een verademing nadat we zolang binnen gezeten hadden. Een paar dagen daarvoor kregen we een halsband om, want het baasje is bang ons kwijt te raken... we kunnen hier namelijk allemaal achtertuinen en deuren en poortjes door... nou... díe zagen we de eerste keer buiten niet. Wel besnuffelden we het eigen terras en het dak van Karel Dekker. Toen rammelde het baasje met het voer... dat is een onweerstaanbaar geluid. Na het eten zat de deur helaas weer dicht.
Gelukkig mogen we sindsdien dagelijks een frisse neus halen. Jippiamiauw! Danny is zijn halsbandje op de tweede ontdekkingstocht al kwijt geraakt. Ik heb 'm helaas nog.

*Update* Yes, ben ook verlost van mijn bandje! 

Verhuizing

Op een dinsdagmiddag in januari zijn we verhuisd. Eerst werden Danny en ik in het nekvel gegrepen en moesten we naar de dierenarts voor een 'total body check'. Ik ben te veel aangekomen, zei de dierenarts. Nou moe! Anderhalve kilo in één jaar is toch niet te veel?!?

Daarna werden we in de auto gezet naar een onbekende bestemming. En daar zijn we sindsdien! Die bestemming bleek een gezellig appartement met dakterras in Voorburg. Laat die zwoele zomeravonden met duiven, muizen en insecten maar komen; Danny en ik zijn er klaar voor!

Een welkomstbericht

Ons baasje is gestopt met haar weblog. "Teveel gebeurd, geen zin, even niet," zegt ze. Voor ons is er ook veel veranderd, maar wij hebben wél zin om daarover te schrijven. Dus nu hebben we haar laptop geconfisqueerd (Danny vond dit een moeilijk woord, maar nadat ik als voorbeeld beslag legde op zijn eten, snapte ie het, hehe) en houden wij u via deze weg op de hoogte van onze avonturen. Welkom!