Gisteravond kwam ik een levende muis tegen. Ik besloot 'm mee naar huis te nemen, want hee, dooie beesten doen het kennelijk niet zo goed bij de baas! Úren plezier hebben we vervolgens gehad met het beestje. Patrick en ik erachteraan rennen. Het baasje ondertussen op d'r sokjes panisch deuren sluiten en meubels schuiven in de hoop dat we de muis meteen zouden doden. Ze snapt niet dat het leuke aan een levende muis juist is dat ie lééft, dat ie rént en dat ie píept! Ze zette zelfs de deur open, zodat de muis zelf naar buiten kon vluchten, haha. Dat liet ik natuurlijk niet gebeuren!
Maar het baasje heeft de mooie avond verpest. Volgens haar verloren we op een gegeven moment de interesse en ze was bang dat we d'r achter zouden laten met een levende muis in huis. Ze zag beelden voor zich van muizenkeutels, aangevreten voedsel en muizenfamilies achter kasten. Tjongejonge, dat is natuurlijk de grootste onzin...
De muis had zich verstopt net naast de geluidsbox. Pat en ik konden er niet bij. Het baasje hoorde de muis als ze de box bewoog, maar zag 'm niet. Ze tilde de loodzware basbox op, zag de muis nog steeds niet (maar hij zat er wel degelijk!!), zette de box weer neer en amputeerde zo een poot van het arme dier. Dat zouden Patrick en ik nóóit zo gedaan hebben. Het leek wel een slagveld; gepiep, geamputeerde ledematen en even later een dooie muis. Tja.... dán verliezen we de interesse. We hebben haar trouwens lekker zelf de troep op laten ruimen...
