Precies een jaar geleden werd Danny vermist. Lag ie twee
dagen lang bij de buren onder het bed, haha, de held. Tja... en daarna volgde
een, op de verhuizing na, rustig jaar. Bij het nieuwe huis kregen we een groot
territorium, er waren weinig andere katten in de buurt om mee te wedijveren en
op de vangst van een enkele vogel of muis na viel er weinig te beleven. Dat
heeft u vast ook aan de blogfrequentie gemerkt... Er was gewoon weinig
spannends om over te schrijven. Het werd dus de hoogste tijd voor een beetje
avontuur.
Toen de buurman maandagavond de poort open liet staan,
besloot ik het avontuur tegemoet te gaan. Dit keer sloeg ik niet linksaf ons
gebied in, maar probeerde ik de rechterkant. Stond ik opeens in de
winkelstraat. Woeh! M’n neus achterna; vis bij de Italiaan, vlees bij Manhattan
en hee, was dat weer zo’n lekkere vleermuis? Voor ik er erg in had kwam de
nacht ten einde en kwam het mensenleven weer op gang. Op weg terug naar huis
werd ik bijna omver gefietst, gescooterd, gebrommerd, gelopen en gereden.
Brrrrr. Ik kreeg er de kriebels van. Ik wachtte dus even voordat ik verder naar
huis zou lopen.
’s Avonds, toen het eindelijk weer wat rustiger werd op
straat, kon ik mijn huis niet meer vinden. Ik ben nooit zo goed geweest met
richtingen; ik blijf niet voor niks altijd dicht bij huis. Ik wist niet meer of
ik nu links of rechtsaf moest slaan. Ik begon een beetje te paniekeren. Het
werd ook zo koud. En ik had zo’n trek.
Ik was terecht gekomen op een pleintje met allemaal
seniorenflats. Een ideale plek voor een verdwaalde huiskat als ik. Overdag
stonden er genoeg deuren en ramen open om wat eten te pikken of een dutje op
een bank te doen. ’s Avonds zocht ik mijn toevlucht in de Franse kerk. Ja... en
thuis leek verder weg dan ooit. Ik wist gewoon niet meer zo goed hoe ik er
moest komen.
Vijf lange dagen later hoorde ik ’s avonds laat mijn baasje
en haar lief aan komen lopen! Met MIJN BROKKEN! Wow, onweerstaanbaar. Wat was
het fijn om ze te zien! Er stond ook een mevrouw bij, die blij omhelst werd door
mijn baas. Vandaag hoorde ik dat zij mij al dagen gade geslagen had vanaf haar
balkonnetje. Gelukkig maar, anders had ik nu nog steeds in de kou rond gelopen!
Wat had ik een dorst en honger. En wat was ik moe van dit
avontuur! Want het valt niet mee, zelfs niet op een fijn plein, om als zwerfkat
door het leven te gaan. Altijd oppassen voor honden, andere katten, mensen en
het verkeer. Constant opletten of je niet betrapt wordt bij het stelen (want
dat is het natuurlijk) van eten. Geen lekker mandje, dekentje of bed. Geen kattenbak. Geen aai, knuffel of kroel, Nee, blij om weer thuis te zijn.
Vandaag heb ik lekker gegeten, gedronken, geplast en gepoept
op de kattenbak (zálig, stukken beter dan in de struiken) en in het zonnetje
gelegen. Ook heb ik me vrijwillig laten onderzoeken door het baasje en de
Vriend, zodat zij nooit meer zullen zeggen dat ik ‘sullig’ ben, want met een
wond aan mijn neus, lip en poot hoor ik er voortaan helemaal bij! Ha!
