De eerste ontmoeting

"Nou, de Vriend had niet gelogen toen ie zei dat ie twee knappe poesjes had! Vandaag hebben we ze ontmoet: Saar en Doortje. Twee prachtige Britse kortharen. We moeten nog erg aan elkaar wennen, maar de eerste ontmoeting was erg geslaagd. Beetje blazen (Saar en Door), één dikke staart (Danny), achteruit sluipen (Saar en ik) en één laag-bij-grond-op-mijn-hoede-houding (Doortje). We hebben zelfs al in één kamer gespeeld en met baasje L. geknuffeld. Het is wel nog allemaal erg spannend. We durven nog niet aan elkaar te snuffelen of anderszins in elkaars 'comfort zone' te komen. Danny en ik zitten vooral op, onder en naast de keukentafel. Saar en Doortje zitten lekker zacht op de bank. Komende dagen gaan we gewoon op een rustig tempo nader kennismaken met elkaar!"

Verhuizing

"Poeh! Weet u nog dat ik liep te klagen vorige week over het van en naar de dierenarts gaan? Nou, doe mij in het vervolg maar een tripje naar de dierenarts-om-de-hoek. Vandaag zijn we verhuisd, helemaal naar Den Haag. Vlakbij het strand. Je ruikt hier gewoon de frisse zeelucht. En dat is geen pretje (die zeelucht wel, maar die verhuizing dus niet)!

Opeens delen we een huis met twee andere katten. Ik had baasje L. en de Vriend er natuurlijk al eens over gehoord en ik heb wel eens aan kleedjes van 'de dames' gesnuffeld en ik heb ook kiekjes gezien. Maar om nu in hun territorium rond te lopen is andere koek.
Om de beurt mogen Dan & ik en Saartje & Door door het huis lopen. Nu zijn Saar en Door aan de beurt en zitten Danny en ik op het sportkamertje van de Vriend. Doortje staat een beetje tegen de andere kant van de deur te grommen. Baasje L. waarschuwde ons al dat we pas over een paar dagen een eerste ontmoeting hebben. Ondertussen zit ik me hier te vervelen..."

Een tekenbeet

Twee dagen geleden kwam ik thuis van de jacht. Baasje L. was me lekker aan het kriebelen en opeens 'AU!' voelde ze wat achter m'n oor. Mooi niet dat ze daar verder mocht aaien! Het baasje schonk er verder geen aandacht aan, want ik heb wel vaker wondjes. Dat hoort bij een jonge, stoere kater.
Maar gisteravond aaide ze me weer en ontdekte ze de teek. Grmbl. Ze probeerde 'm met een tekentang te verwijderen, maar dat deed zo'n zeer dat ik wegrende en me verstopte. Geen polonaise aan m'n lijf! Vanochtend deed het baasje een tweede heldhaftige poging. Ik snap heus wel dat een teek geen pretje is en ik was 'm ook liever kwijt dan rijk, maar dat plekje was nogal gevoelig en dus ontworstelde ik me aan de houdgreep en verstopte me onder het bed. Naar buiten mocht natuurlijk niet...

De Vriend werd gebeld. Die heeft wel vaker gedeald met teken op huisdieren. Een half uurtje later was ie er. "Duw 'm omlaag. Druk 'm op de grond!" zei ie tegen m'n baas (en dat ging dus over MIJ!). Baasje L. deed wat haar werd opgedragen en de Vriend haalde de teek er zo uit. Op de foto ziet u 'm. Wat een rotbeestje hè?
"En nu geen muizen gaan vangen in het hoge gras!" riepen ze me nog na toen ik eindelijk naar buiten mocht. Whaha. Dat zullen we nog wel eens zien!

Dierenarts #2

"Och, het was weer zover. Ik moest wéér naar de dierenarts. M'n buik is alweer kaal. De prednison-prik was overduidelijk uitgewerkt. Ik kan het echt niet helpen... ik heb de godganse dag zo'n jeuk. Ik móet gewoon krabbelen en likken. Ook m'n oortjes zijn kalig.

Het is vreselijk om naar de dierenarts te gaan. Telkens weer. In dat reismandje. In de auto.

En het ergste is... we weten niet hoe ik aan die jeuk kom. We zijn het er wel over eens dat prednison niet de oplossing is. Daar ben ik nog veel te jong(!) en levendig voor. Ik moet nog heel wat jaartjes mee; al is het maar om Danny straks een beetje te steunen in dat vrouwenhuishouden van de Vriend, met z'n Britse kortharen. Enfin. Ik heb andere medicatie nodig. Vandaag kreeg ik nog één keer een prednison-prikje tegen de jeuk. Baasje L. heeft huiswerk meegekregen van de vriendelijke dierenarts en haar assistent. De komende weken gaat ze zich verdiepen in de verschillende mogelijkheden. Mijn nekharen gaan al overeind staan bij de woorden 'tabletjes', 'pilletjes', 'de rest van z'n leven', 'flesjes' en 'prikjes'. Brrrrrr. Ik hou u op de hoogte.

Ondertussen was er ook een lichtpuntje. Lichtstraal wel te verstaan! De dierenarts vond dat ik teveel (ha!) ben afgevallen. Ik moet dus méér eten. Niks geen streng dieet meer, baasje L.! Gewoon lekker twee keer daags een vol bakje! Hypoallergeen. Dat dan weer wel. Mmmmmm...."