Altijd iets te doen

"Het is alweer lang geleden dat één van ons een stukje schreef. Vaak neem ik me 's ochtends voor om er die dag eens lekker voor te gaan zitten. Maar elke keer komt er wel iets anders tussendoor. U kent dat misschien wel. Er komt opeens een warm plekje op de bank of het bed vrij. De zon schijnt naar binnen. Er rolt een balletje voor de voeten. Een kameraad springt op de rug. Het is etenstijd. Het is tijd om te slapen. En dan is de dag weer voorbij..."

Over mijn welbevinden & poep

"Miauw! Ik zit steeds lekkerder in mijn vel. Ik denk dat het door die voedingssupplementen komt. Twee keer daags heerlijke kalmerende brokjes. Ik heb steeds minder last van mijn huisgenootjes. Overdag ga ik nu gewoon naast ze op de bank liggen. Jeuken en likken doe ik ook steeds minder. Dat komt door de vieze medicatie. Wat ook werkt is de voorkeursbehandeling van baasje L. en de Vriend. Terwijl 's nachts iedereen een plekje op de bank of een luie stoel moet veroveren, ben IK de enige kat die op de slaapkamer mag. Lekker kroelen met mijn baasje. Lekker warm tegen haar benen of in het kuiltje bij de Vriend. Me-time! Met de baasjes! Zo fijn!

Wat de baasjes vanochtend minder fijn vonden, was poep naast de kattenbak. Ik zal er niet teveel over uitweiden... Er is gelukkig ook geen fotomateriaal. Vanochtend vonden baasje L. en ik het al zo stinken toen we naar beneden kwamen. De Vriend ontdekte vervolgens de keutels. Keurig op een hoopje. Náást de bak. Ik ben het uiteraard niet geweest. M'n drie huisgenoten zwegen toen de schuldvraag werd gesteld... Ik heb zo mijn vermoedens... maar zal voor de lieve vrede in huis m'n mond houden...want het gaat juist zo goed met mij!"

Een week later...

"Miauw! Ziet er al best goed uit na een week, vindt u niet? Het is nog lang geen volle haardos, maar ik heb na een week al minder jeuk en minder de neiging om te likken!"

 Vorige week - Vandaag

Dierenarts #3

"Ja hoor, het was weer zo ver... donderdagavond moest ik weer naar de dierenarts. Weer een ander dit keer, omdat m'n baasjes het ook niet meer zo goed weten. Ik hoef u de reden van het uitstapje natuurlijk niet meer te vertellen. Mijn buik was alweer/nog steeds kaal en mijn huisgenoten werden gek van het gekrabbel.

Deze nieuwe dierenarts begon het welbekende verhaal: allergie, bloedtest bij katten niet heel betrouwbaar, dure medicatie, bijwerkingen van Prednison, etc., etc. Wat eliminatiediëten en hypoallergeenvoer betreft concludeerde de DA dat voedsel niet de (hoofd)oorzaak lijkt te zijn van het likken en de jeuk. Daarna begon hij over stress. Hee! Toen had ie mijn aandacht! Ik geef het niet graag toe, maar dat samenwonen met twee mensen en drie andere katten, valt me vies tegen. Ondanks alle Feliway-verdampers lukt het me maar moeilijk om mijn draai te vinden.

Na ruim een half uur spinnend op de dierenartstafel te hebben gelegen, mocht ik mijn mandje weer in. Komende maand gaan we inzetten op allergie (elke avond strijd met de Vriend wanneer ie anti-allergie-vloeistof in mijn bek moet spuiten) en stress (twee keer per dag heerlijke brokjes met kalmerende voedingssupplementen). Baasje L. mocht als laatste even diep in de buidel tasten en toen HUP de auto weer in.

Ik zal u op de hoogte houden. Ik hoop over een maand mooie "na"-foto's te kunnen laten zien. Dit zijn  de "voor"-afbeeldingen."

Social media

"Miauw! We zitten tegenwoordig ook op Social Media. Op Instagram om precies te zijn. Dat doen we uiteraard niet zelf: mijn Engels laat te wensen over en bovendien kunnen katten geen foto's maken. Nee, onze báásjes zitten op Instagram. Ze vinden het leuk om hun kiekjes van ons met u te delen. Dus mocht u interesse hebben in vrolijke plaatjes, neem dan vooral eens een kijkje op onze pagina:  https://www.instagram.com/kattenstreken/ "

Het eliminatiedieet van Patrick

"Het is alweer een tijd geleden dat ik een stukje schreef, miauw. Niet dat ik heb stilgezeten, integendeel. De godganse dag loop ik te krabben en te likken. Prednison doet weinig en mijn buikharen komen maar niet terug.
Na de verhuizing ben ik bij een nieuwe dierenarts geweest, een soort dr. Pol. Hij schreef een onderhoudskuurtje Prednison voor, maar dat werkte dus niet. En toen kwam daar het 'eliminatiedieet' ter sprake. Zes tot acht weken lang een geit-met-rijst-dieet. Baasje L. en de Vriend waren niet zo blij: waar haal je kilo's geit vandaan?

Vandaag kwamen ze na een fietstochtje naar de Haagse wijk Transvaal terug met een grote zak vlees. VIER kilo. Geit. Halal. Helemaal voor mij. De andere katten zijn ietwat jaloers. Ze vonden die geit ook wel lekker ruiken.
De hele middag zijn mijn baasje en de Vriend (voorál de Vriend) bezig geweest in de keuken: geitenvlees koken, in stukjes snijden, rijst koken, geitenbouillon bewaren, rijst-en-geit prakken. Ze waren er druk mee. Toen de porties voor de komende dagen klaar waren, mocht ik al even proeven. "Ik weet niet of ie het gaat eten hoor, met zoveel rijst..." zei baasje L., maar het smaakte verrukkelijk! Ik verheug me op de eetmomenten de komende acht weken!"

Buiten

"Had ik al verteld dat ik hier niet naar buiten mag? Gelukkig mag ik zo af en toe op het balkon. Dat is afgezet met een speciaal kattennet. Patrick en ik hebben al geprobeerd of er ergens ontsnappingsruimte is, maar die is er niet... Helaas...

Vanochtend zat ik lekker op het balkon toen Saar kwam snuffelen. Saar en ik houden allebei erg van spelen, maar we zijn nog een beetje bang voor elkaars enthousiasme. Dan blazen we nog wel eens naar elkaar. Gewoon... van de schrik. Ik mep dan ook wel eens. Gewoon... van de schrik. Maar voorzichtig snuffelen vind ik niet erg. Het was best gezellig op het balkon, zo samen met Saar.

Helaas heeft Saar ook nog een grote zus. Doortje. Zeg maar gerust Door. En Door en ik liggen elkaar niet zo. Door is groot, dik, grijs en sterk. En ja... ik ben groot, slank, zwart en ook sterk. Ik vind dat ik de baas in huis moet zijn (groot, slank, zwart en sterk!) maar Doortje is het daar nog niet mee eens. En dus grommen, blazen en meppen we elkaar nog geregeld. Geen lol aan als Door zich ermee komt bemoeien. Ik had niet zo'n zin in een confrontatie zo vroeg in de ochtend, dus ik ben maar weer binnen gaan zitten. Verstandig, nietwaar?"

Danny, Patrick, Saar en Doortje

De eerste ontmoeting

"Nou, de Vriend had niet gelogen toen ie zei dat ie twee knappe poesjes had! Vandaag hebben we ze ontmoet: Saar en Doortje. Twee prachtige Britse kortharen. We moeten nog erg aan elkaar wennen, maar de eerste ontmoeting was erg geslaagd. Beetje blazen (Saar en Door), één dikke staart (Danny), achteruit sluipen (Saar en ik) en één laag-bij-grond-op-mijn-hoede-houding (Doortje). We hebben zelfs al in één kamer gespeeld en met baasje L. geknuffeld. Het is wel nog allemaal erg spannend. We durven nog niet aan elkaar te snuffelen of anderszins in elkaars 'comfort zone' te komen. Danny en ik zitten vooral op, onder en naast de keukentafel. Saar en Doortje zitten lekker zacht op de bank. Komende dagen gaan we gewoon op een rustig tempo nader kennismaken met elkaar!"

Verhuizing

"Poeh! Weet u nog dat ik liep te klagen vorige week over het van en naar de dierenarts gaan? Nou, doe mij in het vervolg maar een tripje naar de dierenarts-om-de-hoek. Vandaag zijn we verhuisd, helemaal naar Den Haag. Vlakbij het strand. Je ruikt hier gewoon de frisse zeelucht. En dat is geen pretje (die zeelucht wel, maar die verhuizing dus niet)!

Opeens delen we een huis met twee andere katten. Ik had baasje L. en de Vriend er natuurlijk al eens over gehoord en ik heb wel eens aan kleedjes van 'de dames' gesnuffeld en ik heb ook kiekjes gezien. Maar om nu in hun territorium rond te lopen is andere koek.
Om de beurt mogen Dan & ik en Saartje & Door door het huis lopen. Nu zijn Saar en Door aan de beurt en zitten Danny en ik op het sportkamertje van de Vriend. Doortje staat een beetje tegen de andere kant van de deur te grommen. Baasje L. waarschuwde ons al dat we pas over een paar dagen een eerste ontmoeting hebben. Ondertussen zit ik me hier te vervelen..."

Een tekenbeet

Twee dagen geleden kwam ik thuis van de jacht. Baasje L. was me lekker aan het kriebelen en opeens 'AU!' voelde ze wat achter m'n oor. Mooi niet dat ze daar verder mocht aaien! Het baasje schonk er verder geen aandacht aan, want ik heb wel vaker wondjes. Dat hoort bij een jonge, stoere kater.
Maar gisteravond aaide ze me weer en ontdekte ze de teek. Grmbl. Ze probeerde 'm met een tekentang te verwijderen, maar dat deed zo'n zeer dat ik wegrende en me verstopte. Geen polonaise aan m'n lijf! Vanochtend deed het baasje een tweede heldhaftige poging. Ik snap heus wel dat een teek geen pretje is en ik was 'm ook liever kwijt dan rijk, maar dat plekje was nogal gevoelig en dus ontworstelde ik me aan de houdgreep en verstopte me onder het bed. Naar buiten mocht natuurlijk niet...

De Vriend werd gebeld. Die heeft wel vaker gedeald met teken op huisdieren. Een half uurtje later was ie er. "Duw 'm omlaag. Druk 'm op de grond!" zei ie tegen m'n baas (en dat ging dus over MIJ!). Baasje L. deed wat haar werd opgedragen en de Vriend haalde de teek er zo uit. Op de foto ziet u 'm. Wat een rotbeestje hè?
"En nu geen muizen gaan vangen in het hoge gras!" riepen ze me nog na toen ik eindelijk naar buiten mocht. Whaha. Dat zullen we nog wel eens zien!

Dierenarts #2

"Och, het was weer zover. Ik moest wéér naar de dierenarts. M'n buik is alweer kaal. De prednison-prik was overduidelijk uitgewerkt. Ik kan het echt niet helpen... ik heb de godganse dag zo'n jeuk. Ik móet gewoon krabbelen en likken. Ook m'n oortjes zijn kalig.

Het is vreselijk om naar de dierenarts te gaan. Telkens weer. In dat reismandje. In de auto.

En het ergste is... we weten niet hoe ik aan die jeuk kom. We zijn het er wel over eens dat prednison niet de oplossing is. Daar ben ik nog veel te jong(!) en levendig voor. Ik moet nog heel wat jaartjes mee; al is het maar om Danny straks een beetje te steunen in dat vrouwenhuishouden van de Vriend, met z'n Britse kortharen. Enfin. Ik heb andere medicatie nodig. Vandaag kreeg ik nog één keer een prednison-prikje tegen de jeuk. Baasje L. heeft huiswerk meegekregen van de vriendelijke dierenarts en haar assistent. De komende weken gaat ze zich verdiepen in de verschillende mogelijkheden. Mijn nekharen gaan al overeind staan bij de woorden 'tabletjes', 'pilletjes', 'de rest van z'n leven', 'flesjes' en 'prikjes'. Brrrrrr. Ik hou u op de hoogte.

Ondertussen was er ook een lichtpuntje. Lichtstraal wel te verstaan! De dierenarts vond dat ik teveel (ha!) ben afgevallen. Ik moet dus méér eten. Niks geen streng dieet meer, baasje L.! Gewoon lekker twee keer daags een vol bakje! Hypoallergeen. Dat dan weer wel. Mmmmmm...."

Pat & Dan

Heel soms liggen we gewoon gebroederlijk naast elkaar. 

Sneeuwpret

Woehoe! Ik mocht vanochtend even naar buiten! Even een frisse neus halen! Brrr...
Danny mocht gisteren al even aan de sneeuw snuffelen, maar besloot om lekker binnen te blijven. Vandaag ging ie wel op pad, de kanjer. Ik mocht dus ook even naar buiten. Maar toen de Vriend met de brokjes rammelde, ging ik toch maar weer naar binnen. Veel te koud die sneeuw. Maar het ziet er wel prachtig uit...

Indringer

De afgelopen weken heb ik veel binnen gezeten (en gelegen). Als het aan Baasje L. gelegen had, had ik gewoon bij vrieskou naar buiten gemoeten. De Vriend zei echter dat vriezen en kleine katten niet zo goed samen gaan. Goddank luistert Baasje L. wel eens naar de Vriend en dus mocht ik afgelopen week bij -4 lekker bij de verwarming blijven liggen.

Gisteren was de vorst voorbij en kon ik lekker weer naar buiten. Het gebruikelijke werk, u kent het wel: vogels spotten, muizen verorberen, poepen in de tuin van de buren, spelen met blaadjes en takken, honden gadeslaan en territorium uitbreiden. Toen ik bij dat laatste punt was aanbeland, bleek een indringer zich in mijn, normaal zo rustige, gebied te bevinden. Dat liep uit op ruzie, dat snapt u wel. Helaas was Patrick er niet om me te helpen, dus ik liep wat kleine beschadigingen op.

Bij thuiskomst schrok de Vriend nogal. Baasje L. niet, die is inmiddels wel wat gewend. Het valt ook best mee. Na een wasbeurt is er bijna niks meer van te zien; een minuscuul schrammetje op m'n neus en wat korsten in m'n oor. Komt goed. Gewoon weer wat vaker naar buiten.

Kat en muis

Poeseren

Dierenarts

"Het is weer achter de rug, gelukkig! Gisteren mocht ik niet naar buiten, want ik moest 's middags samen met Patrick voor de jaarlijkse controle naar de dierenarts. Tjonge, jonge, eerst dat mandje in, daarna in de auto, toen in de wachtkamer en vervolgens waren we aan de beurt. Ik mocht eerst (zeker omdat ik me de vorige keer zo misdragen had...). Dit keer lukte het me maar één keer om te ontsnappen en die slimme dierenarts had de deur dicht gemaakt. Grmbl. Daarna heb ik me maar overgegeven en laten onderzoeken. Alles goed, behalve m'n gewicht. Ik eet teveel muizen en vogels buiten... Halve kilo aangekomen. Nu moet ik op dieet. Maar verder ben ik tip top in orde.

Patrick daarentegen mag binnenkort weer terug, whaha. Die heeft z'n hele buik kaal gelikt. Dus die kreeg eerst een prednison-kuurtje en krijgt pas over een paar weken z'n vaccinaties. Ach, arme Pat. Maar hij is er wel meteen van opgeknapt; ligt niet meer de godganse dag z'n buik en poten te likken. Hij oogt ook wat vrolijker. Naja, zo'n dierenarts zal er wel verstand van hebben. Ík ben er gelukkig voorlopig weer vanaf!"

Binnen

Ik zit nog altijd binnen. Dat is soms best vervelend, want Danny gaat elke ochtend de wijde wereld in, terwijl ik me moet amuseren met verstopte brokjes en saaie speeltjes. Nu snap ik het best wel... Ik ben gewoon snel afgeleid. En dromerig. Volgens baasje L. zou ik het label ADD krijgen mocht ik een mens geweest zijn. Gisteren vergeleek baasje L. me nog met Dory (van Finding Nemo, die animatiefilm met heerlijke visjes). Zucht. Had ik maar niet moeten verdwalen... maar een beetje meer avontuur in 2017 wens ik mezelf wel toe... 

Merry Christmas

Mmmmmm... dat smaakt naar meer...